ما فارسی زبانان در زبان گفتاری کلمه های را بیان میکنیم ، ولی به گونه‌ای دیگر مینویسیم ، مثل خاب میگویم ولی خواب مینویسیم و نظایر آن که بسیار است ، و موجب سردرگمی خواننده میشود ،
به طور کلی در هنگام ادا ی یک کلمه که از دو یا بیشتر تشکیل شده است ، همواره وقتی حرفی را ادا میکنیم بعد از آن صدای آن حرف را نیز میگوییم ، زیر در غیر این صورت امکان تلفظ آن حرف وجود ندارد ، و همیشه حروف بی صدا در آخر کلمات بیان میشود ، ( باد) که دال آن بی صدا می‌باشد ، در بین کلمه معمولاً این گونه است که حرف ، صدا ، حرف صدا و ... مثل کلمه بابا ، در فارسی ما برای تعدادی از صدا ها دارای نماد نوشتاری می‌باشیم ، مثل ، ا ، و ، ی ، ولی برای برای فتح و کسره و ضمه نمادی برای نوشتار نداریم ، و من در اینجا میخواهم این نمادها را پیشنهاد کنم ، زیرا نوشتار در واقع به تصویر کشیدن کلام است و باید بدون ابهام انتقال دهنده مفهوم گوینده به خواننده باشد و با این پیشنهاد ما میتوانیم آنچه که تلفظ میکنیم بنویسیم ، و این پیشنهاد در تصویر زیر ارائه شده است و در تصویر بعدی چند نمونه از نوشتار جدید ارایه شده است ، باشد که مقبول عمومی قرار گیرد ،
